Ik ben een ongewone plant en geliefd bij voedselbos mensen.
Zo sta ik ook in de tuin van Serai Bressers. Als experiment voor een eetbare groene wand.
Ik stond eerst met nog een van mij.
Ze was zo prachtig wit, maar het mocht niet zo zijn. Helaas was het voor haar niet de juiste plek en ging ze weg.
Dat maakte me wat verdrietig.
Want samen met mijn witte vriendin kan ik voor vruchten zorgen.
Die lijken op een augurk en sommigen vinden een aubergine.
Geheel verrast kreeg ik afgelopen najaar toch vruchten. Staat er hier in de buurt misschien nog een exemplaar? Mijn verzorger heeft me geproeft. Haar oordeel: Mijn smaak is speciaal, en niet voor iedereen.
Ik groei ook in de schaduw en mijn bloemen ruiken naar chocolade. In Japan en China eten ze mijn vruchten heel graag. Ze gebruiken mijn stengels om manden te vlechten.
Vind je me mooi, dan ben ik een aanvulling in de tuin. De vogels waarderen me ook als schuilplaats.
Je kunt me dan ooit proeven en wie weet verras ik je.
Ik heet de akebia en ik ben er in meerdere soorten.
Eet je tuin 