In mijn laatste bericht kondigde ik mijn tijdje ertussen uit aan.
Inmiddels is onze zoon geboren. Op 16 december, hij heet Timo,en het gaat goed met ons. Ondertussen is er veel gebeurd, en heb ik al veel geleerd van dit nieuw leven. Een ware Zenmeester heeft ons leven verrijkt.
Sinds mijn Zen studie doe ik mijn best om aandachtig in het NU te leven, en soms lukt dat aardig. Met deze kleine man kom dat in een stroomversnelling. Hij leert me het leven veel vaker te nemen zoals het NU is. Soms frustrerend (want ik wil zoveel) en tegelijkertijd ook zo bevrijdend (want er is vooral tijd om rustig te zijn met de nodige reflectie en observatie, en laat dit nu eens belangrijk zijn in een permacultuur tuin)
Met deze lessen ben ik ook nog eens efficiënter en lekkerder gaan koken. Plannen en prioriteren is ook zoiets wat ik nog beter leer. (niet alleen handig in keuken en tuin, of zijn zij metafoor voor het ware leven ;-)) Heel wonderlijk allemaal, want ik dacht dat ik dat wel allemaal heel goed kon.
Nu sta ik gerust ’s ochtends om 8 uur, met plezier, een taart te bakken (voor 16 december was ik totaal geen ochtend mens en nu geniet ik ervan). Of vroeg in de middags voorbereidend snijwerk voor de avond. Tuinplanningen worden gemaakt in kleine behapbare tijdseenheden en to do lijstjes waren nog nooit zo handig 😉 Wat moeder zijn niet allemaal met je kan doen.
Tijd om te schrijven heb ik tot nu toe nog niet kunnen vinden, maar daar is de tijd nu rijp voor.
In mijn vorige verhaal vertelde ik over mijn schrijfplannen en samen met het komende zaai- en groei seizoen, genoeg te schrijven en te delen. Zo zal mijn volgende bericht gaan over onze nieuwe tuin. (100 nog lege m2 staan tot onze beschikking) Het teeltplan is net klaar en ik kan niet wachten om te starten als de vorst uit de grond is. Mijn voedselvingers kriebelen. Als eerste gaan de erwten opgekweekt worden. Over de tuin de erwten, en niet te vergeten de aardperen meer in de mijn volgende blogs.
Eet je tuin 